H συνέντευξη του Sensei K. Sawada στο περιοδικό THE SHOTOKAN WAY, μεταφρασμένο στα Ελληνικά από τον δάσκαλο Νίκο Αφεντούλη.
Πηγή/source: www.sawadaacademy.com
Τον Μάιο του 2009, η Emma κ’ εγώ ταξιδέψαμε στο Γκίλντφορτ της Αγγλίας, για να παρακολουθήσουμε το ανοιξιάτικο σεμινάριο της J.K.A. Στο σεμινάριο θα δίδασκαν οι senseis Osaka, Ogura και Sawada. O sensei Sawada είναι εκπαιδευτής της J.K.A και κατοικεί μόνιμα στο Βέλγιο. Είναι πολύ αγαπητός από τους μαθητές του και εκτιμάται πολύ από όλους τους συμμετέχοντες στο σεμινάριο.
Η πρώτη συνεδρία που παρακολούθησα μαζί του, αφορούσε το kata Bassai Dai. Συνάντησε τους εκπαιδευόμενους καρατέκα με χαμόγελο και ήταν πρόθυμος να εξηγήσει όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες. Μετά την επιστροφή μου στην Ουαλία, έβαλα στόχο μου να δοκιμάσω να πάρω μια συνέντευξη απ’ αυτόν.
Εδώ, σε αυτή τη συνέντευξη θα διαβάστε για τις εμπειρίες αυτού του καρατέκα στην Ιαπωνική κατάρτιση υπό τους ομοίους του Iida sensei, τις εμπειρίες κατάρτισης και τους αγώνες του ανάμεσα σε μια ποικιλία από ταλαντούχους καρατέκα. Μιλά για την παραμονή του στο Βέλγιο βοηθώντας τον sensei Miyazaki, που ο ίδιος τον περιγράφει ως πρότυπο δασκάλου και επίσης για τον sensei Kase.
Επίσης περιγράφει το ταξίδι της επιστροφής του πίσω στο Βέλγιο, μετά την αποχώρηση του από εκεί, για κάποιο χρονικό διάστημα.
ShaunBanfield
Πολλές ευχαριστίες στον Jorge Andrade Silva (Συνεπικουρούμενος από τον Manuel Estevens) για τη διεξαγωγή της συνέντευξης για χάρη του περιοδικού TheShotokanWay, τον Andrew Upton για την επιμέλεια του κειμένου. Επίσης, πολλές ευχαριστίες στην RedPepperImages για την χρήση των φωτογραφιών τους και τον Sensei Sawada για την παροχή, του σπάνιου φωτογραφικού του αρχείου.
Ερωτήσειςαπό το THE SHOTOKAN WAY.
(J.A.S) Σας ευχαριστούμε που συμφωνήσατε να μας παραχωρήσετε μία συνέντευξη για το περιοδικό μας, sensei. Είμαι πολύ ανυπόμονος ν’ ακούσω τις σκέψεις σας!
(K.S) Χαρά μου.
(J.A.S) Γεννηθήκατε στο Χοκάιντο, στα βόρεια της Ιαπωνίας. Θα σας πείραζε να μας πείτε κάτι για την παιδική σας ηλικία;
(K.S) Ζούσα σε ένα μικρό χωριό. Δεν είχαμε τρένο, μόνο ένα λεωφορείο και αυτό έκανε δρομολόγια μόνο τρεις φορές την ημέρα. Η τοποθεσία του χωριού μου ήταν στην ύπαιθρο μεταξύ της θάλασσας και των βουνών. Είχαμε μόνο λίγες εβδομάδες, τρεις ή τέσσερις τον χρόνο, που μπορούσαμε να παίξουμε και να κολυμπήσουμε δίπλα στην θάλασσα. Οι χειμώνες ήταν σκληροί και διαρκούσαν από το Νοέμβριο μέχρι τον Απρίλιο. Κολυμπούσαμε και βουτούσαμε χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό για να βρούμε και να συλλέξουμε διάφορα οστρακοειδή, κοχύλια κ.λ.π όπου αργότερα τα πουλούσαμε σε εστιατόρια σούσι της γύρω περιοχής. Με τον τρόπο αυτό βγάζαμε το χαρτζιλίκι μας. Παίζαμε πάνω στους βράχους της θάλασσας, (δεν είχαμε αμμώδεις παραλίες) και το χειμώνα πηγαίναμε στα βουνά για να κάνουμε σκι και να περπατήσουμε στο χιόνι. Γι’ αυτό τον λόγο ίσως, είχαμε αναπτύξει φυσική δύναμη στους γοφούς και τα πόδια.
(J.A.S) Ξεκινήσατε πρώτη φορά καράτε στο γυμνάσιο, έτσι δεν είναι; Ποιος σας ώθησε να μελετήσετε το καράτε, εκείνο το διάστημα;
(K.S) Ο μεγαλύτερος αδερφός μου όταν πήγε να σπουδάσει στο Τόκιο, για ένα διάστημα προπονήθηκε στο Goju-Ryu μέσα στο Πανεπιστήμιο. Όταν επέστρεψε στο σπίτι μας, μου έδειξε πώς να κάνω ένα tsuki, Την ίδια εποχή ένας ξάδελφος μας προπονούνταν στο καράτε, στο γυμνάσιο, (ήταν καφέ ζώνη). Και οι δύο άσκησαν μεγάλη επιρροή πάνω μου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω το καράτε. Δάσκαλός μου ήταν ο sensei Ibata Joko, ο οποίος ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου Taisho. Η ζωή του ήταν πολύ σημαντική. Ήταν αρχιερέας στο επάγγελμα όπως και ο πατέρας του και ο ίδιος ζούσε μέσα σε ναό. Παράλληλα, ήταν καθηγητής σε γυμνάσια στην γύρω περιοχή όπου ζούσα εγώ και έτσι τον γνώρισα. Όταν με ρωτάς για το πώς ξεκίνησα το καράτε, κοιτάζω πίσω και συνειδητοποιώ ότι όλοι ξεκινάμε από ένα συγκεκριμένο σημείο που είναι αρκετά ‘’μοναδικό’’ και ακολουθούμε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και πορεία μέχρι το σημερινό ‘’τώρα’’... Για μένα, αυτό ήταν πάντοτε πολύ σημαντικό.
Ο sensei Ibata ήταν επίσης αρχηγός της Πανεπιστημιακής ομάδας καράτε. Εκείνη την εποχή, ο sensei Iida άρχιζε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Taisho. Ό, τι συνέβη τότε ήταν σαν το πρώτο στάδιο ενός κύκλου. Υπήρξε μια κάποια συνέχεια, διότι ο Ibata sensei είχε την ίδια ηλικία και ήταν στην ίδια τάξη με τον sensei Miyazaki. Ξέρετε, όταν το σκέφτομαι σήμερα, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό και πολύ ενδιαφέρον ... Ibata, Iida, Miyazaki, Sawada ...
(J.A.S)Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα για την εκπαίδευσή σας στο καράτε την περίοδο που ήσασταν στο Γυμνάσιο;
(K.S) Ήταν περίπλοκο στην αρχή. Σας είπα ήδη ότι στο μέρος που ζούσα οι συγκοινωνίες δεν ήταν καλές, είχαμε μόνο ένα λεωφορείο τρεις φορές την ημέρα. Μερικές φορές, όταν τέλειωνα την προπόνηση αργά και έχανα το τελευταίο λεωφορείο, έπρεπε να περπατήσω περί τα τέσσερα χιλιόμετρα από τον τερματικό σταθμό στο σπίτι μου. Το καλοκαίρι ήταν εντάξει δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με το χιόνι, το κρύο, τη βροχή και τον άνεμο, μερικές φορές ήταν πολύ δύσκολο. Η προπόνηση στο καράτε από μόνη της δεν ήταν τόσο δύσκολη. Το καράτε ήταν ένα από τα πολλά αθλήματα που μπορούσαμε να διαλέξουμε στο σχολείο. Προπονούμασταν 3 φορές την εβδομάδα. Το καράτε στο Πανεπιστήμιο ήταν ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.
(J.A.S) Μπορείτε να μας πείτε για τις εμπειρίες σας στο Πανεπιστήμιο και τι έχετε σπουδάσει εκεί;
(K.S) Σπούδασα Αμερικανική λογοτεχνία, αλλά περνούσα τον περισσότερο χρόνο ασκούμενος στο καράτε. Δεν ήμουν και τόσο καλός μαθητής στα Πανεπιστημιακά μαθήματα. Το Πανεπιστήμιο Taisho ήταν γνωστό για τις θεολογικές του σπουδές και ειδικά στον Βουδισμό. Οι περισσότεροι φοιτητές που ήθελαν να προετοιμαστούν για να γίνουν ιερείς και να εξελιχτούν στην ιεραρχία, πήγαιναν να σπουδάσουν εκεί. Για να μάθει κάποιος τον Βουδισμό έπρεπε να ξέρει την Ιαπωνική γραφή Kanji και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Το δυτικό αλφάβητο έχει μόλις 26 γράμματα και είναι πολύ πιο εύκολο για μένα. Τότε η σκέψη του να πάω στο εξωτερικό δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ακόμα. Δεν ξέρω γιατί διάλεξα ως κατεύθυνση την Αμερικανική λογοτεχνία. Ίσως γιατί εκείνη την περίοδο δεν μας παρείχαν και πολλές ευκαιρίες, αλλά πάντα μου άρεσε να σπουδάζω ξένες γλώσσες. Δεν ήμουν και τόσο καλός μαθητής στο Πανεπιστήμιο, αλλά αυτά που έμαθα με βοήθησαν πολύ στην πορεία.
(J.A.S) Όσο ήσασταν στο Πανεπιστήμιο Taisho, προπονούσασταν με τον παγκοσμίου φήμης sensei Iida. Μπορείτε παρακαλώ να μοιραστείτε μερικές αναμνήσεις σας από εκείνη την περίοδο, μαζί μας;
(K.S) Ξεκινούσαμε το Πανεπιστήμιο περίπου στην ηλικία των 18 ετών και συνεχίζαμε μέχρι τα 22. Η φυσική μας κατάσταση σε αυτή την ηλικία από την άποψη των αντανακλαστικών, της ταχύτητας και της δύναμης είναι στο αποκορύφωμά της. Όπως γνωρίζετε, μια ομάδα koumite στο καράτε έχει πέντε μέλη. Λοιπόν, ο sensei Iida καλούσε τον καθένα για έναν πεντάλεπτο αγώνα Jyu kumite, τον έναν μετά τον άλλο. Ήταν άνετος και γι’ αυτόν ήταν εύκολα τα 25-30 λεπτά kumite χωρίς σταματημό. Ο sensei Iida ήταν πολύ ισχυρός και διανοητικά πολύ σκληρός. Το καράτε τουήταν γνωστό, για την πολύ ισχυρή πίεση που επέβαλε στους αντιπάλους του και για τις αμυντικές του ικανότητες. Ήμασταν νέοι, είχαμε το πνεύμα και παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορούσαμε να του επιτεθούμε. Ήταν πολύ εντυπωσιακός. Πριν αρχίσει καράτε στην J.K.A, είχε αθληθεί στο τζούντο, το Kobudo και το "παλιό στυλ" του Ζίου Ζίτσου. Ξανά και ξανά βάζαμε τους εαυτούς μας μετά από μια Tobu Nage να συντρίβονται κυριολεκτικά σε τοίχο. Για τον ίδιο, ήταν σαν ζέσταμα. Είχε πρόσφατα κερδίσει και το 1ο Παν-Ιαπωνικό Πρωτάθλημα, όλων των στυλ. Παλιά, μπορούσαμε να προπονηθούμε και να διδαχθούμε διαφορετικές τεχνικές από άλλα στυλ και Ομοσπονδίες. Σήμερα, έχουμε τόσο πολλούς ανταγωνισμούς, αλλά σχεδόν όλοι προέρχονται από το ίδιο στυλ.
(J.A.S) Και πώς ήταν η προπόνηση του;
(K.S) Όπως είπα και πριν, ο sensei Iida είχε ασκηθεί στο τζούντο και το kobudo και ήξερε πώς να μάχεται και πώς να αμύνεται. Συνήθως, όταν μιλάμε για καράτε, σκεφτόμαστε μόνο επιθετικές τεχνικές και όχι τόσο πολύ για τις αμυντικές. Ο sensei Iida μας έδειξε την σημαντικότητα της διαφοράς μεταξύ αυτών των δύο.
(J.A.S) Πώς θα περιγράφατε την προσέγγιση του sensei Iida στην διδασκαλία; Θα λέγατε ότι υπήρχε κάποια τραχύτητα - σκληρότητα;
(K.S) Εκείνη την περίοδο αν ήσουν μέλος μιας ομάδας καράτε η προπόνηση σου ήταν πάντα πολύ σκληρή. Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει με ορισμένα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κουλτούρας. Επίσης εκπροσωπώντας το Πανεπιστήμιο σου στα πρωταθλήματα, ήταν ένα σημαντικό πράγμα για μας. Έχοντας το όνομα του Πανεπιστημίου τυπωμένο στην φόρμα του καράτε, μας έκανε πολύ υπερήφανους. Όλοι μας προσπαθούσαμε να κερδίσουμε και να επιστρέψουμε πίσω με καλά αποτελέσματα και πάντοτε το ομαδικό πνεύμα ήταν υψηλό. Ο sensei Iida ήταν έτσι και αισθανόμασταν όλοι το ίδιο. Είχαμε να αγωνιστούμε εναντίον ισχυρών ομάδων. Ήξερα τους μάστερ του Shotokan στο Πανεπιστήμιο Takushoku, όπως ο sensei Tsuyama και o sensei Nakayama οι οποίοι είχαν πολύ καλούς αθλητές της ηλικίας μας, όπως ο sensei Kawawada και sensei Omura και ότι έπρεπε να προσπαθήσουμε πολύ για να νικήσουμε και το πετύχαμε κάποιες φορές. Έχω αγωνιστεί πολλές φορές ενάντιον του Omura και Kawawada.
(J.A.S) Έχετε κάποιες εντυπωσιακές αναμνήσεις ή ιστορίες από την περίοδο των προπονήσεων σας στο Πανεπιστήμιο Taisho;
(K.S) Ο διευθυντής στον σύλλογο καράτε, ο οποίος ήταν και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, ο κος Takayama, συνήθιζε να μας λέει: «Θέλω να χρησιμοποιείτε μόνο μία λέξη, ‘’Πρωταθλητές’’ όχι δύο ‘’δευτερ-αθλητές’’, (επιλαχόντες αθλητές). Με το να φέρετε αποτέλεσμα, τις "δύο λέξεις", δεν υπάρχει λόγος και δεν θα έχετε την άδεια μου να γιορτάσετε και ούτε να πάτε σε πάρτυ!! Δεν ήμασταν ‘’εξουσιοδοτημένοι’’ να έρθουμε δεύτεροι και αν αυτό συνέβαινε, θα έπρεπε να κόψουμε τα μαλλιά μας πάρα πολύ κοντά!! Τότε πιστεύαμε ότι μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο θα σήμαινε κάπως ότι θα είχαμε μια μεγαλύτερη ελευθερία. Δεν θα είχαμε να φοράμε την στολή του μαθητή του Λυκείου και θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε διάφορα στυλ κοψίματος για τα μαλλιά μας. Γελαστήκαμε όμως, αυτό δεν ίσχυε για τους καρατέκα. Βλέπετε, o sensei Iida ήταν ήδη ένας ‘’επαγγελματίας’’ ιερέας, έτσι είχε πάντα τα μαλλιά του πολύ κοντά.
(J.A.S) Ο sensei Hayakawa επίσης, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο έτσι δεν είναι; Μπορείτε σας παρακαλώ να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτόν;
(K.S) Εκείνη την εποχή, στον σύλλογο καράτε του Πανεπιστημίου Taisho υπήρχαν 3 εκπαιδευτές: ο sensei Iida, o sensei Hasegawa και o sensei Hayakawa. Είχαμε μια πολύ καλή δομή. O sensei Iida ήταν σαν "πατέρας" μας, o δεύτερος στην ιεραρχία του (o sensei Hasegawa), πληρούσε τον ρόλο "της μητέρας" και o sensei Hayakawa ενεργούσε σαν τον "μεγαλύτερο αδερφό" μας, αλλά ήταν και ο πιο επικίνδυνος!! Ήταν πολύ γνωστός γιατί είχε ένα καταστροφικό gyaku zuki και το πνεύμα της τίγρης. Συνήθιζε να τοποθετεί καθέναν από τους μαθητές του μπροστά από δέκα αντιπάλους και να τους ζητεί να ‘’παίζουν’’ kumite ασταμάτητα, ενώ εκ περιτροπής σε δύο μικρούς κύκλους, ‘’έπαιζε’’ ο ίδιος τον έναν μετά τον άλλο… και αυτό θα μπορούσε να διαρκεί μέχρι και είκοσι λεπτά ασταμάτητα με ένταση και ταχύτητα. Κάποιες φορές στεκόταν πίσω από το "θύμα" κρατώντας μία ράβδο, προκειμένου να "ελέγχει" τις κινήσεις και τις επιδόσεις του. Αν ο καρατέκα πήγαινε προς τα εμπρός ή προς τα πλάγια ήταν όλα εντάξει, αλλά αν πήγε πίσω… εεε... αφήστε τη φαντασία σας να σκεφτεί τι γινόταν!!! Όμως ήταν μεγάλος καρατέκα και στην πραγματικότητα, μέσα από αυτό το είδος εκπαίδευσης, μάθαμε αυτόματα το πώς και πότε να κάνουμε tai sabaki, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούμε, χωρίς να έχουμε την ανάγκη να κάνουμε "λογικές σκέψεις". Ήταν ένας πολύ καλός χαρακτήρας. Μερικές φορές διοργανώναμε μικρά πάρτυ και αυτός υποδυόταν τον Τσάρλι Τσάπλιν και έλεγε τρομερά αστεία που μας τρέλαινε!!
(J.A.S) Ενώ ήσασταν στο Πανεπιστήμιο, γίνατε αρχηγός της ομάδας καράτε. Ποιοι ήταν τα άλλα μέλη της ομάδας σας;
(K.S) Από το 1971 μέχρι το 1974, ο sensei Tsuyama ήταν βοηθός του sensei Nakayama στο Πανεπιστήμιο Takushoku. Συνήθιζε να λέει ότι η ομάδα μας ήταν η πιο δύσκολη για να νικήσει κανείς και ότι ήταν η ισχυρότερη. Τα μέλη της ομάδας τους, άλλαζαν συχνά και κάποια χρόνια ήταν καλή και μερικά χρόνια όχι και τόσο καλή. Τα μέλη της ομάδας μας ήταν: ο Nakanishi, ο οποίος είχε μια ικανότητα για να κερδίσει πόντους όταν τους χρειαζόμασταν πραγματικά. Ήταν ένας ψηλός άντρας με μακριά χέρια και πόδια, ο οποίος ήταν καλός τόσο στο kumite όσο και στα kata. Είχαμε τον Nagano, ο οποίος είχε εξαιρετική τεχνική στα πόδια και ήταν πασίγνωστος για το "καμικάζι" πνεύμα του! Ο Hiyoshi, ο οποίος είχε και αυτός πολύ καλή τεχνική. Ο Asano ο οποίος είχε επίσης καλές τεχνικές ποδιών και ήταν καλός τόσο στο kumite όσο και στα kata, καθώς και ο Sawada, τον οποίο θα έχετε προφανώς γνωρίσει έως τώρα. Όλοι μαζί κάναμε μια πολύ καλή ομάδα.
(J.A.S) Κατά την περίοδο σας ως αρχηγός της ομάδας, είχατε μερικά εντυπωσιακά αποτελέσματα, έτσι δεν είναι; Ποιός αγώνας ξεχωρίζει ως ο πιο αξέχαστος για σας;
(K.S) Το Παν-Ιαπωνικό Πανεπιστημιακό πρωτάθλημα όλων των στυλ, που διεξήχθη το 1973 στην Οσάκα. Φτάσαμε στον τελικό και είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ομάδα από το Πανεπιστήμιο Kyushu. Κερδίσαμε κάποιους αγώνες και χάσαμε κάποιους άλλους. Το τελικό σκορ ήταν ισοπαλία 2.2 – 2.2, οπότε έπρεπε να επιλέξουμε έναν καρατέκα για να προσπαθήσει να σπάσει την ισοπαλία. Εμείς επιλέξαμε τον Nakanishi. Κατάφερε να εκτελέσει ένα πολύ καλό kizami zuki. Δύο κριτές γωνίας του έδωσαν ippon, οι άλλοι δύο κριτές γωνίας waza-ari, δηλαδή οι τέσσερις κριτές γωνίας του έδωσαν το πλεονέκτημα, αλλά ο κεντρικός κριτής δεν συμφωνούσε επειδή πίστευε ότι υπήρξε υπερβολική επαφή. Το αποτέλεσμα ήταν hansoku και έτσι χάσαμε τον τελικό. Ήμασταν δευτερ-αθλητές (επιλαχόντες), προς μεγάλη απογοήτευση του διευθυντή συλλόγου μας. Φαντάζεστε τι έγινε. Κανένα πάρτυ, καμιά ξεκούραση δεν κάναμε στην πόλη της Οσάκα που ήμασταν. Είχαμε εντολή να φύγουμε αμέσως για το Τόκιο. Είχαμε εντολή να επιστρέψουμε την ίδια μέρα. Αργότερα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Πανεπιστημιακών συλλόγων καράτε, είπε ότι η τεχνική του Nakanishi έπρεπε να πάρει ippon και μετά απ’ αυτό ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το σύστημα σημείων και τους αγώνες εν γένει, διότι τότε ακόμα στους αγώνες είχαμε το σύστημα shobu ippon. Έτσι, το ερώτημα ήταν…τι είναι…ένα ippon;
(J.A.S)Και ποιόν θα περιγράφατε, ως τον αντίπαλό με την μεγαλύτερη πρόκληση για σας;
(K.S) Χωρίς καμία αμφιβολία, ο sensei Omura (σήμερα chief instructor της J.K.A Ταϊλάνδης). Συναντηθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο πολλές φορές, είτε στο ομαδικό, είτε στο ατομικό kumite. Θυμάμαι ο συγκεκριμένος καρατέκα είναι απ’ την περιφέρεια του Kanto (η περιφέρεια του Kanto περιλαμβάνει το Τόκιο συν εννέα νομούς). Είναι μια αρκετά μεγάλη περιοχή και σήμερα μπορεί να υπάρχουν σε κάθε πρωτάθλημα 400 άτομα/ μαχητές και άνω. Για να φτάσει κάποιος στον τελικό, θα έπρεπε να αγωνιστεί έξι με επτά αγώνες. Στον τελικό, απέναντι μου στάθηκε ο sensei Omura. Ο καθένας από μας ήθελε το σκορ. Αλλά οι πόντοι ερχόταν μία στον έναν και μία στον άλλο και μετά…..hikiwake, συνέχεια το ίδιο και δεν ξέρω πόσες φορές συνέβη αυτό, ίσως έξι ή επτά. Ο αγώνας θα τελείωνε και θα έπρεπε να αρχίσουμε ξανά και πάλι ξανά, αλλά στο τέλος κέρδισα. Ο sensei Omura ήταν ένας πολύ καλός μαχητής.
(J.A.S) Μετά την αποφοίτησή σας από το Πανεπιστήμιο, σας τοποθέτησαν ως βοηθό του sensei Miyazaki. Γιατί επιλεχτήκατε να γίνετε βοηθός του;
(K.S) Το 1973, ο sensei Miyazaki έφερε την βελγική ομάδα στην Ιαπωνία για να συμμετάσχει σε προπονητικό Gasshuku στην πόλη Nagasaki. Ζήτησε από τον sensei Iida να του παράσχει έναν βοηθό, ‘’με το ένα του μάτι’’ (του βοηθού), να κοιτά στο μέλλον!! Το επόμενο έτος ο κ. Devos, πρόεδρος της J.K.A Βελγίου εκείνη την περίοδο, πήγε στην Ιαπωνία και είχε επαφές με σκοπό την υπογραφή μιας σύμβασης. Ο sensei Iida ζήτησε από τον sensei Nakayama, στο αρχηγείο της J.K.A να δώσει την επίσημη άδειά του για να έρθω στην Ευρώπη.
(J.A.S) Ποια χρονιά ακριβώς φύγατε από την Ιαπωνία για το Βέλγιο για να γίνετε βοηθός του sensei Miyazaki;
(K.S) Στις 21 Μαρτίου του 1975, είχα ήδη στην κατοχή μου το πτυχίο μου από το Πανεπιστήμιο του Taisho και τότε προσγειώθηκα στο Παρίσι και από εκεί θα ταξίδευα στο Βέλγιο. Η πρώτη σύμβαση μου ήταν για δύο χρόνια. Ο sensei Nakayama είχε δώσει αρχικά άδεια για δύο χρόνια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη ήταν η στιγμή που ο Bruce Lee είχε αρχίσει να κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του και η δημοτικότητα των πολεμικών τεχνών και του καράτε είχε σημαντική έκρηξη και έτσι κατέληξα να μείνω δέκα χρόνια στην Ευρώπη πριν επιστρέψω στην Ιαπωνία.
(J.A.S) Μπορείτε σας παρακαλώ να μας πείτε λίγα λόγια για τον sensei Miyazaki; Όπως έχω ακούσει, ήταν ένας αρκετά αξιόλογος χαρακτήρας.
(K.S) Στην Ιαπωνική κουλτούρα υπάρχει ένα πολύ ισχυρό ρητό. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας για παράδειγμα, μας λέγανε πάντα ότι, αν δεν φροντίσετε να έχετε τον εαυτό σας οικονομικά ασφαλή, τότε θα ήσουν καλός για το…. ‘’τίποτα’’. Αλλά υπάρχει επίσης και το άλλο ρητό, ότι αν δεν φροντίσεις να γίνεις μια κάποια ισχυρή προσωπικότητα, είναι σαν να μην υπάρχεις. Τα χρήματα εναντίον της αυτοπραγμάτωσης! Έπειτα έχετε ανθρώπους που σαν αποστολή έχουν να κάνουν ότι μπορούν, είτε με την διδασκαλία ή με οτιδήποτε άλλο χρειάζεται, για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους και έτσι να γίνουν καλύτεροι και ως άτομα αλλά και ως μέλη της κοινωνίας. Ο sensei Miyazaki ήταν έτσι. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε λίγα λόγια, αυτό ήταν το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα του. Πάντα έπρεπε να δώσουμε μεγάλη προσοχή σε αυτόν και την στάση του για να καταλάβουμε τι περνούσε μέσα απ’ το μυαλό του. Η επικοινωνία ‘’δούλευε’’ πάρα πολύ στο επίπεδο των ματιών. Δεν ήταν το είδος του δασκάλου, ο οποίος θα συζητούσε πολύ για τα πράγματα!
(J.A.S) Έχετε κάποιες καλές αναμνήσεις και αστείες ιστορίες γι 'αυτόν, που θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας;
(K.S) Αφού εγκαταστάθηκα στο Βέλγιο, έπρεπε για κάποιο χρονικό διάστημα να πάω να διδάξω στην πόλη Arlon, στα νότια της χώρας. Ο sensei Miyazaki με πήγε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό των Βρυξελλών, μου έδειξε πώς να αγοράσω το εισιτήριο του τρένου και με έκανε να αγοράσω ένα πρόγραμμα των δρομολογίων. Στην συνέχεια διάβασε μαζί μου και μου ζήτησε να απομνημονεύσω όλες τις στάσεις του τρένου, του δυόμισι ωρών ταξιδιού μεταξύ Βρυξελλών και Arlon και να είναι σίγουρος ότι έτσι δεν θα καταλήξω να εγκλωβιστώ στο Λουξεμβούργο!! Ο sensei Miyazaki ήταν έτσι, πάντα προσπαθούσε να βρει τον πλέον πρακτικό και αποτελεσματικό τρόπο για να κάνουμε τα πράγματα. Σε γενικές γραμμές, αυτός μας έδινε την κατεύθυνση, αποφάσιζε τι απαιτείται για την κάθε περίπτωση και στην συνέχεια μας άφηνε στην τύχη μας.
(J.A.S) Και ως βοηθός του, ποιος ήταν ο ρόλος σας ακριβώς; Μπορείτε να μας δώσετε μια ιδέα για το πώς συνεργαζόσασταν μαζί του;
(K.S) Όταν έφθασα στο Βέλγιο, το καράτε υπαγόταν ακόμα στην Ομοσπονδία του Τζούντο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μέρος της Ομοσπονδία του τζούντο. Ο sensei Miyazaki θεωρούσε ότι το καράτε και το τζούντο θα έπρεπε να διαχωριστούν εντελώς. Έτσι, ήταν σημαντικό να σχεδιαστούν σωστά όλα αυτά που θα έπρεπε να γίνουν για να καταστεί το καράτε πλήρως ανεξάρτητο από το τζούντο. Ξεκίνησε επαφές με τις βελγικές αρχές, με σκοπό τη δημιουργία μιας Ομοσπονδία καράτε. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο χρειαζόταν κάποιον για να τον βοηθήσει στο έργο της ανάπτυξης Βελγικής Ομοσπονδίας Καράτε. Το 1975 είχαμε την U.B.K, αλλά όπως ξέρετε υπάρχουν 2 γλώσσες και πολιτικές κοινότητες στο Βέλγιο και έτσι είχαμε την UFK (για την Γαλλική νότια περιοχή της χώρας και την W.K.V (για την Φλαμανδική περιοχή της χώρας). Επικεντρώσαμε τις προσπάθειές μας σε εθνικό και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Επίσης εργαστήκαμε σε επαρχιακό επίπεδο, με την διοργάνωση τεσσάρων μεγάλων και σημαντικών εθνικών σεμιναρίων κάθε χρόνο: της Namur, του Genk, των Βρυξελλών και της Knokke.
(J.A.S) Ποια ήταν τα πιο σημαντικά πράγματα που πήρατε από τις εμπειρίες σας με τον sensei Miyazaki;
(K.S) Την σημασία του να είσαι, υπομονετικός. Όταν είχε να αντιμετωπίσει αντιξοότητες και διάφορες δυσκολίες ήταν πάντα πολύ υπομονετικός και ψύχραιμος, καθώς προσπαθούσε να βρει τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Νομίζω ότι υπάρχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ των πολιτικών προβλημάτων που έχει το Βέλγιο και ορισμένων γνωρισμάτων του χαρακτήρα του sensei Miyazaki. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρόποι για να κάνουμε πράγματα. Τίποτα δεν είναι εύκολο και είναι σχεδόν πάντα πολύ περίπλοκο. Απαιτεί υπομονή και αυτό ήταν κάτι που ο sensei είχε σε αφθονία. Όταν δεν μπορείς να δράσεις άμεσα, θα πρέπει να μάθεις τη σημασία του να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή και την καλύτερη ευκαιρία για να πετύχεις. Έπαιρνε πάντα την απόφασή του και ενεργούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στο Βέλγιο ήταν δύσκολο να παραμείνει κάποιος ουδέτερος, αλλά κατάφερε να το πετύχει, ακούγοντάς τους όλους, συνεργαζόμενος με όλους τους εμπλεκόμενους και να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι η αποστολή του ήταν να συμβάλει στην ανάπτυξη και την αύξηση της Βελγικής Ομοσπονδίας καράτε. Ο sensei Miyazaki έγινε αποδεκτός, εκτός των άλλων λόγων και επειδή ήταν ένας υπομονετικός άνθρωπος. Ο ίδιος ο sensei Kase ήρθε στο Βέλγιο για έξι μήνες, αλλά διαπίστωσε ότι το να ζεις εδώ είναι εξαιρετικά δύσκολα.
(J.A.S) Έχω ακούσει μια ιστορία για τον sensei Kase που έσπασε το χέρι σας. Μπορείτε παρακαλώ να μας πείτε για αυτό;
(K.S) Όπως σας είπα και πριν, ήρθα στην Ευρώπη στις 21 Μαρτίου του 1975. Έφτασα στο αεροδρόμιο του Orly της Γαλλίας και ο sensei Miyazaki ήταν εκεί για να με συναντήσει. Κατόπιν πραγματοποιήσαμε μια επίσκεψη στον sensei Kase, όπου αυτός μας είχε ετοιμάσει ένα μικρό γεύμα, για το οποίο είχε φροντίσει η σύζυγος του sensei Kase. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον sensei Kase. Από τότε, κάθε φορά που χρειαζόταν έναν βοηθό, με καλούσε και’ γω πάντοτε τον βοηθούσα. Ο sensei Kase ήταν μικρόσωμος, αλλά είχε πάρα πολύ ισχυρά χέρια και πόδια. Ήταν ο μόνος καρατέκα που ήξερα ο οποίος θα μπορούσε να σπάσει ένα τούβλο ή μια πέτρα μ’ ένα tsuki. Είχε απίστευτη ταχύτητα και δύναμη. Τα χέρια του ήταν πολύ δυνατά. Μια μέρα που ήμουν στο μάθημα για να τον βοηθήσω και ενώ ο ίδιος εκτελούσε την πρώτη κίνηση του kata Chinte, τότε ήταν που συνέβη ...
(J.A.S) Πόση αλληλεπίδραση είχατε με τον sensei Kase και πως σας επηρέασε το καράτε σας;
(K.S) Ο sensei Kase ήταν πρωτοπόρος. Πήγε παντού για να διδάξει, στην Ευρώπη, τη Νότια Αφρική, σε ορισμένες Αραβικές χώρες. Πέρασα 3 μήνες στο Αρχηγείο της J.K.A στο Τόκυο και έχω μελετήσει τα kata με πολλούς εκπαιδευτές υψηλού επιπέδου, όπως οι senseis Osaka, Kasuya και Yahara. Πάντα περνούσαμε από διάφορες εφαρμογές (bunkai) για τα kata. Όμως αργότερα συνειδητοποίησα ότι οι εφαρμογές (bunkai) του sensei Kase ήταν οι πιο αποτελεσματικές. Είχε εκπαιδευτεί μαζί με τον sensei Yoshitaka Funakoshi, (τον γιο του ιδρυτή του Shotokan, Gichin Funakoshi) και πάντα αναζητούσε την αποτελεσματικότητα πάνω από όλα, καθώς προσπαθούσε να εκτελεί ‘’πραγματικές και ρεαλιστικές μάχες’’ στο καράτε. Όλοι οι senseis που δίδασκαν στο Αρχηγείο της J.K.A στο Τόκυο, ήταν εξαιρετικοί, αλλά η προσέγγιση του sensei Kase στο καράτε σίγουρα εμπνεύστηκε από το "παλαιού τύπου καράτε, της αληθινής ζωής’’.
(J.A.S) Το 1984 αν πληροφορήθηκα καλά, επιστρέψατε στην Ιαπωνία. Ποιος ήταν ο λόγος;
(K.S) Τον Δεκέμβριο του 1984, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ιαπωνία. Είχα περάσει δέκα χρόνια ως βοηθός του sensei Miyazaki. Σ’ αυτά τα 10 χρόνια, η Βελγική Ομοσπονδία Καράτε μεγάλωσε και μεγάλωσε πολύ καθώς είχε φθάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο, με εξαιρετικά διεθνή αποτελέσματα. Ένιωσα ότι η δουλειά μου ως βοηθός του sensei Miyazaki είχε τελειώσει και εγώ έπρεπε να σκεφτώ το μέλλον των παιδιών μου. Μεγαλώνοντας και μένοντας μόνιμα στο εξωτερικό τα παιδιά μου, θα μείωναν την ικανότητά τους να διαβάζουν και να γράφουν την Ιαπωνική γραφή Kanji σωστά, δεδομένου ότι είναι δύσκολη γραφή και το καλύτερο είναι να την μάθει κανείς, όπως όλα τα πράγματα όταν είναι νέος. Η σύζυγός μου και’ γω σκεφτήκαμε ότι καθημερινά πράγματα όπως η ανάγνωση μιας Ιαπωνικής εφημερίδας ήταν σημαντικά και όλοι γνωρίζουν ότι η Ιαπωνική γλώσσα και γραφή δεν είναι και η ευκολότερες. Γι 'αυτό και αποφασίσαμε να πάμε πίσω στην Ιαπωνία.
(J.A.S) Επιστρέψατε στο Βέλγιο μετά το θάνατο του sensei Miyazaki, αλλά τι κάνατε μέχρι τότε στην Ιαπωνία; Διδάσκατε ενώ ήσασταν εκεί;
(K.S) Με την επιστροφή μας στην Ιαπωνία, πήγαμε να ζήσουμε για 6 χρόνια στο Νομό Yamanashi, όπου μπορούσαμε καθημερινά να βλέπουμε και να θαυμάζουμε το περίφημο βουνό Fuji. Εκεί είχα την ευκαιρία να εργαστώ γι’ αυτά τα 6 χρόνια στη διοίκηση, στο Δημαρχείο της πόλης Tsuru. Εκεί συνέχισα να διδάσκω καράτε σε παιδιά, συμπεριλαμβανομένου του γιου και της κόρης μου. Ποτέ δεν σταμάτησα να διδάσκω στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, συχνά με καλούσαν να διαιτητεύω στα Πανεπιστημιακά πρωταθλήματα καράτε και να συνεργάζομαι με διάφορες Ομοσπονδίες φοιτητών. Τότε έφυγα από το Δημαρχείο και πήγα να εργαστώ σε μια ιδιωτική εταιρεία. Εκείνες οι εποχές ήταν εποχές ευημερίας και εισηγήθηκα στην εταιρεία, ότι θα έπρεπε να εισαγάγει ευρωπαϊκά αυτοκίνητα. Πολλοί άνθρωποι ήθελαν να αγοράσουν και να οδηγήσουν Τζάγκουαρ ή Mercedes , αλλά στη συνέχεια ήρθε το οικονομικό κραχ. Πούλησα λίγα ακριβά αυτοκίνητα τότε, με όλα αυτά τα χρήματα να παίζονται γύρω…. αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί!!
(J.A.S) Ποια χρονιά επιστρέψατε στο Βέλγιο;
(K.S) Επέστρεψα στο Βέλγιο την 25η Αυγούστου του 1993. Παρακαλώ, ας έχουμε κατά νου ότι ο sensei Miyazaki είχε πεθάνει στις 31 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Παρακολούθησα την τελετή της κηδείας του και ήταν πολύ δύσκολο για μένα.
(J.A.S) Γιατί αποφασίσατε να επιστρέψετε;
(K.S) Όταν απεβίωσε ο sensei Miyazaki, ο επικεφαλής της Βελγικής Ομοσπονδίας και o sensei Iida με ρώτησαν αν θα ήθελα να εξετάσω το ενδεχόμενο να γυρίσω πίσω στην Ευρώπη. Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, επειδή η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν ήδη εγκατεστημένοι στην Ιαπωνία. Κάτω από την ηγεσία του sensei Miyazaki, είχαμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια δομή στην Βελγική Ομοσπονδία καράτε και αυτό εν μέσω αντιπαλότητας και κάτω από ισχυρές πολιτικές πιέσεις. Είχαμε κατορθώσει να επιβάλουμε το στυλ της J.K.A, στο καράτε του Βελγίου. Η συμφωνία που είχε επιτευχθεί με τους Βέλγους ομολόγους μας, ήταν ότι εγώ θα προσπαθήσω να συνεχίσω το έργο του sensei Miyazaki. Για διάφορους λόγους, κάποιοι διαφώνησαν και αποχώρησαν από την Ομοσπονδία μας. Η επιλογή τους ήταν είτε να χωρίσουν ή να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί. Ξέρεις, αφού απεβίωσε ο sensei Miyazaki, με κάποιο τρόπο προσπαθούσα να φανταστώ πως θα σκεπτόταν ή θα αντιδρούσε για όλα αυτά και έτσι προσπαθούσα να ανακαλύψω ποια θα ήταν η γνώμη του για το ένα ή το άλλο θέμα και τελικά αποφάσισα ότι θα έπρεπε να συμφωνήσω να είμαι ο νέος αρχηγός της Βελγικής J.K.A. Αλλά θα έπρεπε ακόμα να διαπραγματευθώ για όλα αυτά και με την σύζυγό μου, η οποία είχε μείνει στην Ιαπωνία με τα παιδιά. Τελικά αποφασίσαμε ότι θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο Βέλγιο. Όμως μέχρι τον Αύγουστο του 1994 ήμουν μόνος μου στο Βέλγιο και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οικονομικά αυτό, δεν ήταν εύκολο.
(J.A.S) Ποια ήταν η πιο σημαντική επίπτωση σε σας του θανάτου του του sensei Miyazaki; Πώς αισθανθήκατε μετά το θάνατό του;
(K.S) Από όσα σας έχω ήδη πει, θα έχετε καταλάβει ότι ο sensei Miyazaki ήταν ένα πρότυπο για μένα και όχι μόνο από την άποψη του καράτε. Γι 'αυτό μπορώ να δεχθώ σήμερα ότι υπάρχουν πάντα διαφορετικές απόψεις. Βλέπω την πραγματική αξία στη δυνατότητα της από κοινού εργασίας, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπω σε όλους να εκφράσουν τη γνώμη τους. Η ‘’παρουσία’’ του είναι ακόμα πάρα πολύ ζωντανή και πάντα προσπαθώ να σκεφτώ, πως θα ήταν τα πράγματα αν ήταν παρόν! Όπως σας είπα, ο sensei Miyazaki ήταν άνθρωπος που είχε λίγα λόγια και μερικές φορές αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο. Είναι… σχεδόν, σαν να μπορώ ακόμα να τον ακούω να μιλάει "μέσα στο κεφάλι μου"!!!
(J.A.S) Αυτήν την στιγμή είστε Chief Instructor της Ακαδημίας Sawada. Ποιος είναι ο στόχος σας για την J.K.A στο Βέλγιο;
(K.S) Η ιδέα μου είναι ότι υπάρχει ένας κύκλος, μια περιστροφή. Μπορείτε να το δείτε; Όλα ξεκίνησαν με τον sensei Ibata, μετά sensei Nakayama, μετά sensei Iida, μετά sensei Miyazaki και στη συνέχεια Sawada. Δεν μπορώ αυτό το οικοδόμημα να το γκρεμίσω!! Δεν έχει να κάνει μόνο με το καράτε ή το Shotokan καράτε της J.K.A. Έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή!! Είναι ένα μονοπάτι και είμαι περήφανος που αποτελώ κι εγώ ένα μέρος του, ένα κομμάτι του. Φυσικά, αποφασίζω για κάποια πράγματα, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο, όταν άρχισα με τον sensei Ibata, η απόφαση να ζήσω αυτή τη ζωή είχε ήδη παρθεί. Έχετε το… τώρα και έχετε το… τότε και όλα συνδέονται και αυτό έχει να κάνει με αυτό που αισθάνομαι, ότι δηλαδή το καθήκον μου είναι εδώ, στο Βέλγιο. Τα διάφορα σημεία της ζωής μου είναι βαθιά συνδεδεμένα και αισθάνομαι ότι έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα αυτή. Οι στόχοι μου σχετίζονται με την Ακαδημία Sawada φυσικά, αλλά είναι μεγαλύτεροι και σοβαρότεροι, διότι αισθάνομαι ότι έχω να δώσω κάτι, πίσω στον Βελγικό λαό. Οι Ιάπωνες και οι Βέλγοι είναι διαφορετικοί λαοί και η δουλειά μου απαιτεί επίσης προσπάθειες για ακόμη μεγαλύτερη συνεργασία και όχι μόνο από την άποψη του καράτε. Ορισμένα σχολεία περιλαμβάνουν τώρα το καράτε μεταξύ των δραστηριοτήτων τους και αυτό ήταν πάντα ένα από τα έργα μου, γι 'αυτό είμαι χαρούμενος. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με Βέλγους. Το καράτε έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο στη χώρα αυτή και θέλω να βοηθήσω να το πάει ακόμη υψηλότερα. Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι χρειάζεται για να φτάσουμε εκεί και αυτό δεν είναι μόνο η τεχνική πλευρά των πραγμάτων που μετράει. Δουλεύοντας με τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό και το τμήμα της εκπαίδευσης διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο και για να κάνω ότι έχω στο μυαλό μου δεν μπορώ να δράσω μόνος μου, θα χρειαστώ τη συνεργασία όλων σ’ αυτή την χώρα.
(J.A.S) Ποιο είναι το αγαπημένο σας kata και γιατί;
(K.S) Όταν ήμουν νέος αθλητής, τόσο στο ατομικό όσο και στο ομαδικό kata, μου άρεσε να κάνω το kanku sho λόγω της ταχύτητας και της οξύτητας του, αλλά τώρα, έχοντας χάσει κάποια ταχύτητα (γέλια!!), ξέρετε λόγω του παράγοντα της ηλικίας, για τις εξετάσεις ή τις εξετάσεις προσόντων στην J.K.A, κάνω το Nijushiho, ένα βραχύτερο kata με πολλές αντιθέσεις που πραγματικά μου αρέσει να εξερευνώ.
(J.A.S) Θα ήθελα παρακαλώ να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας και την προθυμία σας να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας μαζί μας. Επιτρέψτε μου να σας ευχηθώ καλή τύχη για το μέλλον.
(K.S) Παρακαλώ… και εύχομαι το ίδιο σε σας.